Voor de mensen die mij al een tijdje volgen weten dat mijn motto is: “Stop met buffelen, start met leven!” Door wat recente gebeurtenissen ben ik geneigd om dit motto te verlengen met één enkel woordje, namelijk: NU!
Het is 24 oktober en zoals gewoonlijk op de maandag avond ben ik lekker bezig met mijn kickboks zak-training. Met zak-training sta je met z’n tweeën bij één bokszak en is de groep dus verdeeld in twee groepen: kant één en kant twee. Terwijl de ene kant bokst, houdt de andere kant de bokszak tegen.
De les zit er voor driekwart op. Terwijl kant twee aan het boksen is, sta ik als kant één netjes de bokszak tegen te houden. Ik sta te kletsen met de persoon naast mij die ook haar bokszak tegen houdt. Ineens valt voor onze neus haar boksmaatje op zijn knieën en direct daarna valt hij om en ligt hij languit op de grond. We weten het direct, dit is foute boel.
Terwijl zijn maatje direct 112 belt, de bokstrainer begint te reanimeren, haal ik de AED. Als een gestroomlijnd team doen we wat we moeten doen. Ik zie dat er één schok toegediend wordt door de AED. Het is heftig om te zien en ik besluit naar buiten te gaan om de ambulance op te wachten.
Als eerste arriveert de politie, ik wijs hen de weg naar de juiste zaal. Vervolgens keer ik terug naar mijn post, op mijn blote voetjes sta ik te wachten op de ambulance. Ik zie zwaailichten, ‘helaas’ weer politie. Hij wil zijn auto parkeren op de plek precies voor de ingang. De plek die ik in mijn hoofd had bestempeld als dé plek voor de ambulance. Op dirigerende wijze vertel ik de agent dat hij ergens anders moet staan, hier MOET de ambulance staan. Hij volgt mijn instructie gehoorzaam op.
Op dirigerende wijze vertel ik de agent dat hij ergens anders moet staan, hier MOET de ambulance staan.
Uiteindelijk is daar de ambulance. Ons boksmaatje, inmiddels gelukkig weer bij kennis, gaat mee. In het ziekenhuis wordt hij direct geopereerd en inmiddels bijna een maand later maakt hij het goed.
Opnieuw blauwe lichten
Het is 16 november. Het is rond 18:00 uur en felle blauwe lichten weerkaatsen door mijn woonkamer. Ik schrik en denk weer terug aan de gebeurtenis van 24 oktober en ook natuurlijk denk ik direct weer aan mei dit jaar, toen mijn vader twee keer werd afgevoerd door de ambulance. Het blijkt politie die in mijn straat zijn auto stil zet. Ik schiet weer in de alerte modus en kijk wat ik kan/moet doen. Ik vlieg naar buiten en kijk of ik mijn auto moet verzetten. Dan zie ik mijn overbuurvrouw en hoor haar iets tegen de politie zeggen dat er bij haar wat aan de hand is en ze gaan naar binnen. Er komt iemand naar buiten, hij zoekt een jongen op de fiets met een AED, ik kan hem niet verder helpen dus hij gaat weer naar binnen.
Dan hoor ik verderop in de straat mensen zoeken naar haar betreffende huisnummer. Ik roep ze mijn kant op en wijs ze de weg. Inderdaad de jongen met de AED. Ik realiseer me dat de nummering in de straat niet klopt en besluit, op mijn sokken, buiten te wachten tot ik de ambulance zie komen. Als een volleerd verkeersregelaar wijs ik ze de weg. Helaas blijkt achteraf dat de buurman al enkele uren daarvoor is overleden.
Leef!
Beide heren waren getroffen door een hartaanval, beide heren waren niet oud. Beide heren waren niet bekend met hartproblemen. Het heeft mij weer met beide voetjes op de grond gezet. Het leven kan voorbij zijn voordat je het weet.
Dus ik zeg niet langer tegen de mensen om mij heen: stop met buffelen en start met leven. Maar ik zeg vanaf nu:
Stop met buffelen en start NU met leven. Wacht niet totdat het te laat is, geniet met volle teugen van al het moois dat er te genieten valt en zeg tegen de mensen om je heen dat je van ze houdt. Ga ontdekken waar je gelukkig van wordt en ga dit doen! Niet uitstellen wat je vandaag kunt doen en bovenal: LEEF!